کد مطلب:33842 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:96

در دعاها وارد است كه:

ربنا لا تكلنا علی انفسنا طرفه ابدا

خداوندا ما را حتی برای یك لحظه به خود وامگذار.

انسان متوكل، خداوند را به منزله ی وكیل برمی گیرد- وكیلی كه حافظ و كارگزار آدمی است. اتكال بر خداوند، به انسان صلابت روحی می بخشد. اما از سوی دیگر در نسبت توكلی میان انسان و خداوند، پدیده ی دیگری نیز رخ می دهد كه شایان تامل است و آن عبارتست از «برگرفتن توكل از خداوند و به خود متوكل شدن» و لذا «از جانب خداوند وانهاده شدن» و «از تحت سرپرستی، ولایت و نظارت او بیرون رفتن».

امام سجاد (ع) در دعای روز عرفه كه از غرر ادعیه ی وارده در معارف شیعی است می فرمایند:

و لا ترم بی رمی من سقط من عین رعایتك و من اشتمل علیه الخزی من عندك بل خذ بیدی من سقطه المتردین و وهله المتعسفین و زله المغرورین و ورطه الهالكین.

[صفحه 402]

امام (ع) در بخش نخست این عبارت می فرمایند كه: «خداوند مرا از چشم رعایت خود مینداز».

«از چشم خداوند افتادن» تعبیر دیگری از «به خود وانهاده شدن» و «وكالت سر خود شدن» است.

صفحه 402.